Ziekte van Lyme, hoe het begon met een tekenbeet.

Een dagje uit met de familie

Maart 2010, het beloofde een mooie heldere lentedag te worden. We vonden het een goed idee om 's morgens rond 10u met de ganse familie naar Cap-Blanc-Nez  in Frans-Vlaanderen te  gaan picknicken. (Oorspronkelijke Vlaamse naam is Blankenisse).

Na de picknick lagen we nog minstens een uur in hoge gras  te genieten van het prachtige uitzicht. Wellicht ben ik toen ook wel eventjes ingedommeld. 

Ik kon niet vermoeden dat een teek in dit prachtige landschap mijn leven zou overhoop halen

Toen we in het gras lagen te genieten moet een teek langs mijn benen, of armen omhoog geklommen zijn.
Het was pas lente misschien 18°, dus nog geen weer om shorts of hemdjes met korte mouwen te dragen. Ik droeg die dag sportschoenen, een lange broek en een windjack, eigenlijk de kledij die ze aanraden om de kans op een tekenbeet te verkleinen. Maar als je in slaap valt in het hoge gras hebben die beestjes natuurlijk alle tijd om je grazen te nemen.  Wie had kunnen vermoeden dat die ene dag zo'n enorme impact op mijn leven zou hebben.

Eerste Symptomen,

Enkele weken na ons uitstapje voelde ik me op het werk opeens niet zo goed. In de toiletten ben ik toen flauwgevallen. Omdat de eerste keer in mijn leven was dat ik zoiets tegenkwam ben ik natuurlijk direct naar de dokter gegaan.
Aangezien ik altijd een nogal lage bloeddruk heb dacht hij aan een bloeddrukval. Maar voor alle zekerheid heeft hij ook bloedproeven laten uitvoeren.
Bleek dat er inderdaad een recente infectie van Borelia was,  De ziekte van Lyme dus. In tegenstelling tot wat algemeen gedacht wordt had ik geen rode cirkels op mijn lichaam, noch had ik iets van de tekenbeet gemerkt want teken kruipen daar waar je ze moeilijk ziet, onder de oksels, in de knieholten ...

De huisarts startte onmiddellijk een kuur van 30 dagen antibiotica op en ik werd doorverwezen naar een internist in het AZ-Sint-Jan in Brugge. Daar werd de besmetting bevestigd.
Voor mij en de artsen was hiermee de kous af. De infectie werd afdoende behandeld en alle gevaar was geweken. .... Dacht ik ...

Begin van de zware gevolgen.

Sinds oktober 2011 begon ik opeens veel verwarder te reageren, ik moet voor de job regelmatig vergaderingen leiden in het Frans en het Nederlands maar plotseling kon ik niet meer volgen, zat ik precies achter een dikke glazen wand, afgescheiden van het gebeuren.  Van toen af viel ik regelmatig in slaap op de meest onmogelijke plaatsen. Waar ik voordien steevast nog heel wat werk verzette op de trein lukte dit nu niet meer. Zodra ik op de trein zat viel ik in slaap.  Totaal het tegengestelde van hoe ik normaal leef en werk. Ik heb me toen echt nog enkele maanden elke dag naar bureau gesleept. Zonder ook maar 1 dag thuis te blijven.
Ik had nog heel veel projecten lopen, ik zat vol ideeën, maar na 10 minuten werken kon ik mij niet meer op de eenvoudigste taken conctreren .

Ik vrees nu dat ik door toen die signalen van mijn lichaam te negeren mijn situatie oneindig verergerd heb.