Eerst even mezelf voorstellen

Wie ben ik:

Ik ben  47 jaar, bijna 48. Vader van 2 super kinderen en gehuwd met de liefste en sterkste vrouw ter wereld. Behalve een verkoudheid en af en toe een griepje ben ik nooit ziek geweest.

Nooit stilzitten

Men zegt dat ik gedreven ben en er altijd volop voor ga. Als er iets te organiseren valt sta ik altijd op de eerste rij. Een muziekgroep mee-oprichten, een wijkfeest of familiefeest organiseren noem het en ik ben daar. ...

Sinds mijn 14 jaar ging ik elk weekend en in de vakanties werken bij een kroketten groothandel. Om 6u uit mijn bed om de kroketten te paneren en per 50 in bakjes te leggen. Vanaf 9u ging ik die kroketten dan met de bakfiets bij lokale slagers en traiteurs bezorgen. De werkdag eindigde altijd met het schillen van een paar 100kg aardappelen  het koken en  het pureren  van die aardappelen en af en toe meehelpen met het ontbenen van gekookte kippen om kipkroketten te maken.

Na mijn middelbaar (electronica) ben ik gestart met de opleiding "leraar lager onderwijs" in Torhout. Omdat er geen werk was in het onderwijs ben ik bij de RTT begonnen als Lasser. Je weet wel die mannen van "putje graven, tentje zetten, tukje doen".  Er werd veel in moeilijke en vuile omstandigheden gewerkt. Er waren natuurlijk ook mooie dagen waar het aangenaam werken was in het zonnetje. Hier werken heeft me heel veel respect bijgebracht voor werkmensen die elke dag zwaar werk verrichten.


Rond mijn dertigste begon ik als avondstudent communicatiewetenschappen te studeren aan de VUB.  Zoals altijd ging ik er volluit voor en koos om voltijds te werken en te studeren. Na een ganse dag werken in Brussel zat ik tussen 18u00 en 22u  weer in de klas.

In mijn 25-jarige loopbaan heb ik ook een verschillende jaren les datacommunicatie en e-marketing gegeven en was ik trainer e-markting in bijberoep. (o.a. voor Syntra).
Ook daar weer klopte ik dagen van 14u-15u  en zelfs meer.


In mijn laatste job had ik de leiding over een team van 80 mensen. Door ziekte ben ik ondertussen vervangen.

Als ik al eens een griep had en  een week ziekteverlof kreeg, ging ik altijd weer na 2 of 3 dagen aan het werk. Me niet 100% inzetten staat dus niet in mijn woordenboek. ...
Belangrijk voor mij was respect krijgen voor je werk, dingen samen met je mensen en mijn eigen bazen realiseren. Samenwerken is altijd mijn credo geweest.

Ik zag mezelf zeker niet als workaholic, ik deed mijn werk met veel inzet en overtuiging, maar kon evengoed totaal loskoppelen en uren stil zitten kijken naar de zee, kokkerellen of genieten van een goed boek.

Tot een tekenbeet een einde maakte aan alles.

Waarom die nog vrij beperkte opsomming?

Wanneer mensen me tegenkomen langs straat krijg ik heel dikwijls de opmerking "maar je ziet er echt goed uit". Dat zal ook wel zijn. Een groot stuk van de dag kan ik zelfs normale gesprekken voeren en ad-rem reageren. Wat men niet ziet is dat je opeens alle kracht verliest en potten uit de handen laat vallen, niet op het woord "deur" kan komen, in slaap valt op restaurant, en hopeloos verloren loopt in je eigen stad.  Als  je plots niet meer kan gaan werken krijg je, naast financiële problemen toch ook onaangename reacties, en eerst en vooral van de mensen van wie je dit nooit had verwacht.

Ondertussen zit ik al meer dan 1 jaar thuis, kan me amper concentreren, ben direct moe en dreig levenslang chronisch ziek verklaard te worden. Ik hoop met deze blog mensen een hart onder de riem te kunnen steken.